Antoni Gaudí – samotność geniusza

Ewa Grajber

Streszczenie w języku polskim


Antoni Gaudí to kataloński architekt, wszechstronnie uzdolniony, innowacyjny, twórczy, uznawany za geniusza. Kim właściwie jest geniusz i czy musi być skazany na samotność? To osoba obdarzona wyjątkowymi zdolnościami, jej sposób postrzegania świata i działania wychodzi poza ramy tego, co uważa się za normalne, logiczne czy akceptowalne. Zazwyczaj nie jest mu łatwo funkcjonować w społeczeństwie, wśród mniej wybitnych jednostek, gdzie często ma do spełnienia jakąś szczególną misję. Patrząc na życiorys Gaudíego, można dostrzec zmagania z administracją, zleceniodawcami projektów, które nie zawsze były realizowane, czy z wykonawcami wątpiącymi w wytrzymałość konstrukcji. Jego budowle wielokrotnie wzbudzały emocje i były przedmiotem krytyki, były pożywką dla prasy i karykaturzystów, podobnie jak ich twórca. Czy Gaudí czuł się samotny? A może samotność geniusza nie jest taka, jak my ją pojmujemy czy definiujemy?


Słowa kluczowe


Antoni Gaudí; architektura; sztuka; geniusz; samotność

Pełny tekst:

PDF

Bibliografia


Akalay Nasser M., Gaudí el africanista: un proyecto inédito, las misiones católicas de África, [w:] M.V. Alberola Fioravanti, F. de Ágreda Burillo, B. López García (ed.), Ramón Lourido y el estudio de las relaciones hispanomarroquíes, Madrid 2010.

Álvarez Izquierdo R., Gaudí, Madrid 1992.

Bassegoda Nonell J., Aproximación a Gaudí, Madrid 1992.

Bassegoda Nonell J., Formas de la arquitectura de Gaudí, [w:] J. Bassegoda Nonell, G. García Gabarró, La Cátedra de Antoni Gaudí. Estudio analítico de su obra, Barcelona 1998.

Blanca Armenteros J., Arquitectura y religión en Gaudí, “Anales de Historia del Arte” 1996, T. 6.

Casanelles E., Introducción a Gaudí, “Los Papeles de Son Armadans” 1959, T. XV, núm. 45 bis.

Casanelles E., Nueva visión de Gaudí, Barcelona 1965.

Castellar-Gassol J., Gaudí, la vida de un visionario, Barcelona 1999.

Estrada Herrero D., El arte de los genios, [w:] Estética, Barcelona 1988.

Giralt-Miracle D., Fenomen Gaudíego, [w:] Gaudí. Dzieła wszystkie, Warszawa 2002.

Hensbergen G. van, Gaudí, Poznań 2003.

Hugo V., Los miserables, T. 1, Barcelona 1982.

Kant I., Krytyka władzy sądzenia, t. 4, Toruń 2014.

Leo F., Gaudí… genial en tot, “Estudis Franciscans” 1926, Etapa 3, Any 20, T. 38.

Luque A., Arte moderno y esoterismo, Lleida 2002.

Monserrat J., El efecto de la Cosmovisión en la obra de Gaudí, “Humanitas” 2004, núm. 35.

Puig Boada I., El pensamiento de Gaudí, Barcelona 2015.

Puig Boada I., El Templo de la Sagrada Família, Barcelona 2010 (edycja faksymilowa).

Ràfols J.F., Gaudí 1928, Barcelona 2011 (edycja faksymilowa).

Sartoris A., Polimorfismo de Gaudí, “Los Papeles de Son Armadans” 1959, T. XV, núm. 45 bis.

Tarragona i Clarasó J.M., Gaudí, el arquitecto de la Sagrada Família, Barcelona 2016.

Thiébaut P., Gaudí. El arquitecto visionario, Barcelona 2001.

Tschudi Madsen S., Art Nouveau, Warszawa 1987.

Westerdhal E., Gaudí: soledad y gratuidad del sueño, “Los Papeles de Son Armadans” 1959, T. XV, núm. 45 bis.

Wordsworth W., Essay Supplementary to Preface, 1815, www.bartleby.com/39/39.html [dostęp: 31.05.2018].




DOI: http://dx.doi.org/10.17951/i.2018.43.2.41-53
Data publikacji: 2019-06-10 13:32:31
Data złożenia artykułu: 2018-09-29 00:23:22


Statystyki


Widoczność abstraktów - 1998
Pobrania artykułów (od 2020-06-17) - PDF - 0

Wskaźniki



Odwołania zewnętrzne

  • Brak odwołań zewnętrznych


Prawa autorskie (c) 2019 Ewa Grajber

Creative Commons License
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.