Zdolność do autorehabilitacji jako konsekwencja wcześniejszych zabiegów wychowawczo-rehabilitacyjnych

Joanna Konarska

Streszczenie w języku polskim


Autorehabilitacja ujęta jest jako proces twórczy wobec samego siebie, którego sprawcą i odbiorcą jest ta sama osoba. Jest to działanie o charakterze kompensacyjnym, wymagające aktywnej postawy osoby z niepełnosprawnością wobec siebie samej. Zdolność do autorehabilitacji posiadają te osoby, których aktywność własna w dzieciństwie była podtrzymywana poprzez wychowanie rehabilitujące na poziomie stale motywującym do podejmowania nowych wyzwań. Autorehabilitacji towarzyszą procesy intelektualne i emocjonalne, pozwalające na ciągłą aktualizację i realną ocenę sytuacji emocjonalno-poznawczo-społecznej, w której znajduje się człowiek gotowy do działań autorehabilitacyjnych. Samorealizacja i autorehabilitacja mają ze sobą wiele wspólnego, ale autorehabilitacja nie dotyczy osób pełnosprawnych. Te elementy zachowania osoby z niepełnosprawnością, które nie są udziałem osób pełnosprawnych, mają charakter autorehabilitacyjny. Poprzez autorehabilitację dokonuje się zdolność do rezyliencji (resilience). Jest to zdolność organizmu do przystosowania się do warunków, w których – mimo utraconych wcześniej zdolności – może optymalnie funkcjonować dzięki reorganizacji pracy mózgu.

Pełny tekst:

PDF

Bibliografia


Ananiew B. G. (1969), Czelowiek kak predmiet poznanija, Leningrad.

Bielicka I., Olechnowicz H. (1966), O chorobie sierocej małego dziecka. [w:] L. Wołoszynowa (red.), Materiały do nauczania psychologii, t. 2, Warszawa: PWN.

Bowlby J. (2007), Przywiązanie, Warszawa: PWN.

Dąbrowski K. (1984), Osobowość i jej kształtowanie poprzez dezintegrację pozytywną, Lublin: Ośrodek Higieny Psychicznej dla Ludzi Zdrowych.

Erikson E. H. (2000), Dzieciństwo i społeczeństwo, Poznań: Dom Wydawniczy Rebis”.

Frankl V. E. (1978), Psychoterapia dla każdego, Warszawa: PAX.

Frankl V. E. (1984), Homo patiens. Próba wyjaśnienia sensu cierpienia, Warszawa: PAX.

Gałkowski T. (2006), Niepełnosprawność w perspektywie psychopatologii rozwojowej i rezyliencji, [w:] T. Gałkowski, E. Pisula (red.), Psychologia rehabilitacyjna. Wybrane zagadnienia, Warszawa: Wyd. Instytutu Psychologii PAN.

Havighurst R. J. (1981), Developmental tasks and education, New York: Longmans & Green.

Heckhausen J., Schulz R. (1995), A life-span theory of control, „Psychological Review”, 102 (2), 284–304.

Konarska J. (2005), Sources of social activity of people with visual and motor impairments, „Social Behavior and Personality – an International Journal”, 33 (8), 751–766.

Konarska J. (2008), Wyzwalanie aktywności własnej dziecka jako jedna z form skutecznej adaptacji, [w:] W. Pilecka, K. Bidziński, M. Pietrzkiewicz (red.), O poznawaniu siebie i świata przez dziecko ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, Kielce: Wyd. Uniwersytetu Humanistyczno- Przyrodniczego.

Konarska J. (2010), Rozwój i wychowanie rehabilitujące dziecka niewidzącego w okresie wczesnego i średniego dzieciństwa, Kraków: Wyd. Uniwersytetu Pedagogicznego.

Konarska J. (2010a), Zadania rozwojowe i życiowe dzieci i młodzieży niepełnosprawnej w kontekście dynamizowania osobistych oraz środowiskowych zasobów, [w:] B. Witkowska, K. Bidziński, P. Kurtek (red.), Dzieci i młodzież ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w realizacji zadań rozwojowych, Kielce: Wyd. Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego.

Konarska J. (2012), Aktywność komunikacyjna dzieci niewidomych jako warunek ich prawidłowego rozwoju i zapobieganie dystansowi społecznemu, [w:] M. Parchomiuk, B. Szabała (red.), Dystans społeczny wobec osób z niepełnosprawnością jako problem pedagogiki specjalnej, t. I, Lublin: UMCS, s. 177–192.

Konarska J. (2013), Rozwój i wychowanie rehabilitujące dziecka niewidzącego w okresie późnego dzieciństwa i adolescencji, Kraków: Wyd. Uniwersytetu Pedagogicznego.

Konarska J. (2014), Kryzysy młodzieży z niepełnosprawnością versus kryzysy rodziców, [w:] D. Kubacka- Jasiecka, K. Mudyń (red.), Kryzysy i ich przezwyciężanie. Problemy interwencji i pomocy psychologicznej, Toruń: Wyd. A. Marszałek.

Kozielecki J. (1987), Koncepcja transgresyjna człowieka, Warszawa: PWN.

Kural M. (2008), Atrybuty atrakcyjności interpersonalnej osób niepełnosprawnych w percepcji ich pełnosprawnych rówieśników. Niepublikowana praca magisterska, Kraków: AP.

Maslow A. H. (1986), W stronę psychologii istnienia, Warszawa: PAX.

Reykowski J. (1970), Natura ludzka a potrzeby, „Etyka”, nr 6 s. 31–49.

Reykowski J . (1982), Z zagadnień psychologii motywacji, Warszawa: WSiP.

Sękowska Z. (1974), Kształcenie dzieci niewidomych, Warszawa: PWN.

Sommers V. (1944), The Influence of Parental Attitudes and Social Environment on the Personality Development of the ASdolescent Blind. New York: American Foundation for the Blind.

Twardowski A. (1991), Rodzina a dziecko niepełnosprawne, [w:] I. Obuchowska (red.), Dziecko niepełnosprawne w rodzinie, Warszawa: WSiP.




DOI: http://dx.doi.org/10.17951/j.2014.27.1.35
Data publikacji: 2015-05-26 21:46:07
Data złożenia artykułu: 2015-04-17 11:02:00


Statystyki


Widoczność abstraktów - 1478
Pobrania artykułów (od 2020-06-17) - PDF - 632

Wskaźniki



Odwołania zewnętrzne

  • Brak odwołań zewnętrznych


Prawa autorskie (c) 2015 Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio J – Paedagogia-Psychologia

Creative Commons License
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.