Podejście aksjologiczne jako metodologiczna podstawa rozwoju pedagogiki i doskonalenia praktyki edukacyjnej
Streszczenie w języku polskim
Wymiar aksjologiczny praktyki edukacyjnej od zawsze jest aktualny. W okresie społecznego i gospodarczo-politycznego kryzysu na Ukrainie, oraz zaniechania kulturalnych tradycji i poszukiwania wzorców, daje się zauważyć przemieszczenie problematyki aksjologicznej do centrum refleksji naukowej i praktyki pedagogicznej. Jest to spowodowane wieloma czynnikami, do których należą m.in.: ogólnoświatowa tendencja zmiany podstawowego paradygmatu edukacji, ukierunkowanie jej z technokratycznej na humanistyczną, przemyślenie światopoglądowych zasad praktyki oraz światowe tendencje globalizacji z właściwą jej intensyfikacją procesów migracyjnych. Poszukiwanie aksjologicznych podstaw aktualizuje koordynację ogólnoludzkich i narodowych wartości w systemie edukacji. Uświadomienie sobie przyczyn „aksjologizacji” współczesnej edukacji umożliwia określenie problemów węzłowych, które potrzebują filozoficzno-pedagogicznej refleksji, oraz sprzyja przeprowadzeniu reform w systemie edukacyjnym wraz z uwzględnieniem nowoczesnych wymagań społecznego i osobowościowego rozwoju w ich interakcji. Wiedza naukowa, w tym pedagogiczna, jest realizowana przez dążenie do tego, żeby ogarnąć prawdę, oraz w celu realizacji potrzeb społecznych. Aksjologiczne podejście zapewnia więź między praktyką edukacyjną a poznawaniem zjawisk pedagogicznych. Obecnie ideę aksjologicznego podejścia kojarzy się z wcieleniem w praktykę humanistycznego paradygmatu edukacji, w ramach którego główną wartością jest człowiek.
Słowa kluczowe
Pełny tekst:
PDF (English)Bibliografia
Андреев, В.И., 2000, Педагогика: Учебный курс для творческого саморазвития. Казань: Центр инновационных технологий.
Андрущенко, В., Передборська, І. (ред.), 2009, Філософія освіти: Навчальний посібник. Київ: НПУ імені М.П. Драгоманова.
Бондаревская, Е.В., 1995a, Ценностные основания личностно-ориентированного воспитания. «Педагогика», № 4, pp. 29–36.
Бондаревская, Е.В. (ред.), 1995b, Образование в поисках человеческих смыслов. Ростов-на-Дону: РГПУ.
Дашутін, Г.П., Михальченко, М.І., 2001, Український експеримент на терезах гуманізму. Київ: Парлам.
Закон України «Про освіту», vnz.org.ua/zakonodavstvo/110-zakon-ukrayiny-proosvitu [access: 04.02.2017].
Кульневич, С.В., 2001, Педагогика личности от концепций до технологий. Ростов-на-Дону: Творческий центр «Учитель».
Леонтьев, А.Д., 1996, Ценность как междисциплинарное понятие: Опыт многомерной реконструкци. «Вопросы философии», № 4, pp. 15–26.
Національна доктрина розвитку освіти України у ХХІ столітті, file:///C:/
Documents%Downloads/natsionalna%20doktryna.pdf [access: 10.02.2017].
Підлісний, М.М., 2005, Цінності та буття особистості. Днепропетровск: ДДФА.
Радіонова, І.О., 2001, Соціокультурне обґрунтування навчального досвіду: досвід американської традиції. Висник Харьковского национального университета имени В.Н. Каразина, «Філософські перипетії», № 509.
Сластенин, В.А., 1994, Гуманистическая парадигма педагогического образования. «Магистр», № 6.
DOI: http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2018.37.2.11-19
Data publikacji: 2018-11-21 09:27:20
Data złożenia artykułu: 2017-10-16 06:29:29
Statystyki
Wskaźniki
Prawa autorskie (c) 2018 Nadiya Ashytok
Powyższa praca jest udostępniana na lcencji Creative Commons Attribution 4.0 International License.