Nauczyciel szkoły powszechnej krzewicielem kultury estetycznej (1918–1939)

Streszczenie w języku polskim

Na skutek głębokich przemian społecznych, kulturowych i edukacyjnych, dokonanych na przełomie XIX i XX w., wychowanie estetyczne na stałe weszło w zakres ogólnego wykształcenia humanistycznego. Demokratyczne założenia polskiego szkolnictwa powszechnego uwzględniały potrzebę wprowadzenia uczniów objętych obowiązkiem szkolnym w krąg szeroko rozumianej kultury estetycznej. Wychowanie estetyczne przebiegało w dwóch wymiarach: indywidualnym (koncentrującym się wokół rozwoju osobowego ucznia) oraz społecznym (sprowadzającym się do podnoszenia poziomu kulturalnego członków społeczeństwa), a odpowiedzialność za jego realizację spoczęła przede wszystkim na nauczycielach. W celu poznania opinii nauczycieli na temat ich roli w procesie krzewienia kultury estetycznej w społeczeństwie autorka przeprowadziła kwerendę biblioteczną kilku czasopism, m.in. „Rysunek i Zajęcia Praktyczne”, „Śpiew w Szkole” i „Praca Ręczna w Szkole”, a także odwołuje się do wystąpień i publikacji uznanych pedagogów – ówczesnych autorytetów w zakresie rysunku, śpiewu i robót ręcznych, czyli zajęć zaliczanych do grupy tzw. przedmiotów artystycznych czy też artystyczno-technicznych, nauczanych w szkołach powszechnych w okresie dwudziestolecia międzywojennego.