Diagnoza resocjalizacyjna w praktyce kuratorów sądowych

Streszczenie w języku polskim

Diagnoza resocjalizacyjna jest nieodłącznym elementem praktyki kuratorskiej, ściśle związanym z efektywnością podejmowanych oddziaływań. Proces diagnostyczny wymaga szczegółowego rozpoznania przyczyn, stopnia i dynamiki nieprzystosowania społecznego oraz wskazania zarówno zasobów sprzyjających powtórnej socjalizacji jak również czynników ryzyka,  mogących przyczynić się do zniweczenia całego procesu zmian. Konsekwencją diagnozy powinno być ustalenie możliwych kierunków pracy z jednostką nieprzystosowaną, prognoza jej funkcjonowania w przyszłości oraz sformułowanie adekwatnego do zastanej sytuacji planu pracy resocjalizacyjnej.  

Sformułowanie prawidłowej diagnozy jest procesem wymagającym od diagnosty zarówno wiedzy teoretycznej jak również doświadczenia. Znajomość reguł postępowania i świadomość celu,  jakiemu diagnoza służy, jest niezbędne, gdyż jej konsekwencją jest zawsze podjęcie decyzji i działań wobec podopiecznego, co z kolei wiąże się z efektywnością  całego procesu resocjalizacji. Dlatego też pogłębione rozpoznanie diagnostyczne powinno być podstawowym elementem każdej relacji wychowawczej ukierunkowanej na wprowadzanie pozytywnych zmian. Z drugiej strony zasadnym jest postulat systematycznego pogłębiania wiedzy z zakresu teoretycznych założeń i praktycznych umiejętności diagnozowania oraz wykorzystania uzyskanych wniosków w pracy z podopiecznym.