Porównanie systemów cyberbezpieczeństwa Polski i Ukrainy

Streszczenie w języku polskim

Zapewnienie bezpieczeństwa informacji będące wyzwaniem w nowej rzeczywistości związanej z COVID-19 jest niezbędne do jego rozszerzenia poza granice kraju, przez krajowe systemy cyberbezpieczeństwa, na podmioty tworzące krajowy system cyberbezpieczeństwa, czyli podmioty gospodarcze świadczące usługi z wykorzystaniem systemów teleinformatycznych użytkowników, władze publiczne oraz wyspecjalizowane podmioty zajmujące się bezpieczeństwem teleinformatycznym na poziomie operacyjnym w różnych krajach. Jak podkreśla wielu badaczy, wszelkie znaczące zakłócenia w funkcjonowaniu informacji i cyberprzestrzeni, zarówno globalne, jak i lokalne, mają wpływ na bezpieczeństwo transgraniczne, wydajność instytucji sektora publicznego, procesy produkcyjne i usługowe oraz ostatecznie na bezpieczeństwo narodowe, wspólnotowe, ale także osobiste [Anderson, Hern 1996; Buzan, Wæver, de Wilde 1998; Deibert 2002; Hansen, Nissenbaum 2009; Świątkowska 2012]. Celem artykułu jest bliższe przyjrzenie się ramom działania struktur rządowych odpowiedzialnych za zapewnienie cyberbezpieczeństwa w Polsce i na Ukrainie. Przykład Polski jest ważny, ponieważ jest ściśle powiązany z ramami cyberbezpieczeństwa NATO, UE, ONZ i OBWE. Współpraca ta odgrywa ważną rolę w walce z rosnącą liczbą incydentów. Tymczasem Ukraina przygotowuje się do członkostwa w ogólnoeuropejskich i transatlantyckich sieciach informacji i cyberbezpieczeństwa, czyli ważne jest, aby dobrze rozumieć system cyberbezpieczeństwa i jego wąskie gardła.