Wytyczne dla autorów
1. Do publikacji można składać materiały zgodne z profilem tematycznym czasopisma:
a) do działu „Rozprawy i analizy” – artykuły prezentujące wyniki najnowszych badań naukowych;
b) do działu „Recenzje i omówienia” – artykuły recenzyjne dotyczące nowo wydanych publikacji;
c) do działu „Z życia naukowego” – sprawozdania z wydarzeń mających miejsce w roku poprzedzającym wydanie kolejnego tomu czasopisma;
d) do działu „Noty o książkach” – informacje o nowo wydanych pracach.
2. Długość tekstów: maksymalnie dopuszczalna długość
artykułu, włącznie z bibliografią, wynosi 16 stron (40 000 znaków, licząc ze spacjami);
recenzji lub
omówienia – do 5 stron (12 500 znaków);
sprawozdania – do 4 stron (10 000 znaków),
noty – do ½ strony (1 250 znaków),
streszczenia artykułu – do ½ strony (1 250 znaków).
3. Odstęp między wierszami: 1,5 wiersza.
4. Obowiązujący typ pisma: Times New Roman.
5. Wielkość czcionki: w tytule głównym 14 pkt.,
w tytule tłumaczonym – 12 pkt.,
w tekście podstawowym
12 pt., w przypisach 10 pt., w bibliografii 10 pt., w streszczeniach i słowach kluczowych 10 pkt.
6. Informacje o autorze podajemy w prawym górnym rogu w następującej kolejności: imię i nazwisko (pierwsza linijka), afiliacja według schematu „instytucja, miasto, kraj” (druga linijka), nr ORCID (trzecia linijka), adres e-mail (czwarta linijka).
7. Tytuł główny powinien być wyśrodkowany i pogrubiony.
Podtytuły: w artykułach należy zapisać tak jak tytuł główny, w recenzjach należy zapisać bez pogrubienia czcionki.
8. Śródtytuły: powinny być pisane taką czcionką, jak tekst podstawowy, umieszczone w odstępie jednego wolnego wiersza od tekstu podstawowego i wyśrodkowane. Jeśli wprowadzana jest numeracja śródtytułów, to należy równać ją do lewej strony (zapisujemy ją od wcięcia akapitowego).
9. Akapity należy wprowadzać przez wcięcie 1,25 cm.
10. Wyróżnienia w tekście (przewidziane są następujące formy wyróżnień):
a) pismo pochyłe (kursywa): kursywą wyróżniamy wyrazy wprowadzane w supozycji formalnej, tzn. traktowane jako cytaty, nie należy w ich przypadku stosować cudzysłowu; tak więc pisma pochyłego używa się m.in. w celu wyróżnienia przykładów językowych; stosuje się je także przy podawaniu w tekście tytułów artykułów i książek;
b) cudzysłów („...“): stosujemy, przytaczając fragmenty cudzych wypowiedzi; jeśli zachodzi potrzeba, to stosujemy także cudzysłów wewnętrzny, tzw. francuski «...»;
c) pojedynczy cudzysłów (tzw. łapki: ‘xyz’): należy nim oznaczać metajęzykowe sformułowania, które są objaśnieniem znaczeń wyrazów;
d) kapitaliki: stosujemy do zapisu badanych konceptów, np. Europa; kapitaliki i pismo pochyłe – do zapisu konceptów rekonstruowanych w badanym języku, np. Europa w języku polskim / Evropa w języku rosyjskim. Jeśli tekst jest publikowany np. w języku polskim, a koncept jest tłumaczeniem, stosujemy wówczas kapitaliki, ale bez kursywy, np. Europa w języku angielskim / rosyjskim / niemieckim.
e) wersaliki: można ich używać do zapisu skrótów nazw instytucji, gremiów naukowych, np. PAN, EUROJOS, a także powoływanych źródeł, np. ASA, USJP.
11. Imiona podajemy w
pełnym brzmieniu! Tzw. otczestwo przy nazwiskach rosyjskich markujemy inicjałem.
12. W tytułach oraz w bibliografii wyrazy (nazwiska, imiona, tytuły prac) pisane w oryginale alfabetem cyrylickim
transliterujemy na alfabet łaciński (stawiamy literę za literę), wedle zasad w
Słowniku ortograficznym (np.
Wielki słownik ortograficzny PWN z zasadami pisowni i interpunkcji. Opracowanie zasad pisowni i interpunkcji polskiej prof. Edward Polański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006). Poza spisami treści i bibliografią wyrazy (nazwiska, imiona, tytuły prac) pisane w oryginale alfabetem cyrylickim
transkrybujemy na alfabet łaciński, wedle zasad we wzmiankowanym
Słowniku ortograficznym. Np. w transliteracji:
Avdeev, Belova, Čavdarova, Šmelev, Lichačëv, Žirmunskij; w transkrypcji:
Awdiejew, Biełowa, Czawdarowa, Szmielew, Lichaczow, Żyrmunskij itp.
13. W artykułach pisanych alfabetem łacińskim podawane jako przykłady wyrazy pospolite w oryginale zapisane alfabetem cyrylickim
transliterujemy na alfabet łaciński wedle zasad sformułowanych w powołanym wyżej słowniku. Np.
uvažitel’nyj,
počtitel’nyj,
delikatnyj, taktičnyj, skromnyj,
vežlivo. Nazwy własne w oryginale zapisywane grażdanką przekazujemy na dwa sposoby: w opisach bibliograficznych –
transliterujemy, w tekście artykułu, recenzji itp. –
transkrybujemy.
14. Odstępujemy od niektórych zasad transliteracji alfabetów cyrylickich podawanych w wymienionym wyżej słowniku ortograficznym.
Cyrylickie (rosyjskie, ukraińskie, białoruskie, bułgarskie, serbskie i macedońskie) znaki:
щ ю я zgodnie z tradycją oddajemy w postaci dwuznaków
šč ju ja.
Ukraińskie znaki
и i ï oraz
г ґ transliterujemy zgodnie z zasadami ich transkrypcji jako
y i ji oraz
h g.
Sugerowane przez słownik użycie innych znaków może nastręczać trudności czytelnikom przyzwyczajonym do zapisów tradycyjnych. Zaproponowane przez redakcję „Etnolingwistyki” odstępstwa od norm słownikowych nie wprowadzają żadnych niejasności.
15. Przypisy wprowadzające tekst poboczny, a więc komentarze, dopowiedzenia, szczegółowe dodatki itp., podajemy osobno u dołu strony, z numeracją ciągłą. Rezygnujemy z przypisów czysto bibliograficznych – odesłania do artykułów i książek zamieszczamy w tekście głównym w następującej konwencji: (nazwisko rok wydania: strona), np. (Kowalski 2001: 29).
16. Bibliografia powoływanych prac
powinna zostać zestawiona na końcu artykułu i opatrzona śródtytułem Literatura. Przyjęte w czasopiśmie konwencje opisu bibliograficznego są następujące (podajemy wzorcowe opisy dla prac polskich):
a) książki autorskie:
Klemensiewicz Zenon, 1953,
Zarys składni polskiej, Warszawa: PWN.
Markowski Andrzej, 1992,
Leksyka wspólna różnym odmianom polszczyzny, t. 1–2, Wrocław: Wydawnictwo „Wiedza o kulturze”.
b) wydawnictwa zbiorowe:
Dobrzyńska Teresa (red.), 1992,
Typy tekstów. Zbiór studiów, Warszawa: Wydawnictwo IBL.
Bralczyk Jerzy, Mosiołek-Kłosińska Katarzyna (red.), 2001,
Zmiany w publicznych zwyczajach językowych, Warszawa: Rada Języka Polskiego przy Prezydium PAN.
c) artykuły w tomach zbiorowych:
Mayenowa Maria Renata, 1971,
Spójność tekstu a postawa odbiorcy, [w:]
O spójności tekstu, red. Maria Renata Mayenowa, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, s. 189–205.
Ożóg Kazimierz, 1993,
Ustna odmiana języka ogólnego, [w:]
Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2.
Współczesny język polski, red. Jerzy Bartmiński, Wrocław: Wydawnictwo „Wiedza o kulturze”, s. 87–100 [wyd. 2 jako
Współczesny język polski, Lublin: Wydawnictwo UMCS, 2001].
d) artykułów w czasopismach:
Bogusławski Andrzej, 1988,
Glosa do księgi aktów mowy, „Pamiętnik Literacki” 79, s. 103–124.
Karolak Stanisław, 1996,
O semantyce aspektu (w dwudziestą rocznicę publikacji rozprawy F. Antinucciego i L. Gebert „Semantyka aspektu czasownikowego”), „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego”, t. 52, s. 9–56.
Pisarkowa Krystyna, 1974,
O stosunkach między parataksą a hipotaksą. Na przykładzie polskich zdań przeciwstawnych i przyzwalających, „Język Polski” LIV, z. 2, s. 81–93.
e) artykuły w seriach wydawniczych:Brzozowska Dorota, 2014,
Europa w badaniach polskiej opinii publicznej i społecznej. Na materiale raportów OBOP i CBOS, [w:]
Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów, t. 2:
Wokół europejskiej aksjosfery, red. Jerzy Bartmiński, Iwona Bielińska-Gardziel, Stanisława Niebrzegowska-Bartmińska, Lublin: Wydawnictwo UMCS, s. 149–162.
Niewiara Aleksandra, 2001, Badania etymologii a odtwarzanie językowego obrazu świata, [w:] Język a kultura, t. 13: Językowy obraz świata i kultura, red. Anna Dąbrowska, Janusz Anusiewicz, Wrocław: Wydawnictwo „Wiedza o Kulturze”, s. 97–105.
17. W tekstach polskich odstępujemy od niektórych narodowych zasad pisowni stosowanych w bibliografiach angielskiej czy rosyjskiej, np. wielkich liter w tytułach prac angielskich i podwójnego ukośnika // w pracach rosyjskich, stosowanego dla wprowadzenia informacji o pracach zbiorowych i tytułach czasopism, w jakich znajdują się cytowane artykuły.
Piszemy więc:
Wierzbicka Anna, 1980a, The case of surface case... zamiast Wierzbicka Anna, 1980a, The Case of Surface Case…
Toporov Vladimir N., 2004, O ponjatii mesta, ego vnutrennih svjazjah, ego kontekste (značenie, smysl, ètimologija), [w:] Jazyk kul’tury: semantyka i grammatika. K 80-letiju so dnija roždenija akademika Nikity Il’iča Tolstogo (1923-1996), Moskva, s. 12-106. zamiast: Toporov Vladimir N., 2004, O ponjatii mesta, ego vnutrennih svjazjah, ego kontekste (značenie, smysl, ètimologija) // Jazyk kul’tury: semantyka i grammatika. K 80-letiju so dnija roždenija akademika Nikity Il’iča Tolstogo (1923-1996), Moskva, s. 12-106.
18. W artykułach pisanych po angielsku i po rosyjsku zachowujemy w bibliografii sposób pisania przyjęty w odnośnych tradycjach językowych.
19. Książki i artykuły tego samego autora należy w bibliografii podawać w porządku chronologicznym. Jeśli kilka publikacji przypada na ten sam rok, należy rozróżnić poszczególne prace (w bibliografii i, odpowiednio, w tekście głównym) za pomocą małych liter a, b, c itd., np. w bibliografii: Wierzbicka Anna, 1980a,
The case of surface case…, zaś w tekście głównym (Wierzbicka 1980a).
20. Jeśli zawarta w bibliografii praca posiada numer DOI (
digital object identifier– cyfrowy identyfikator dokumentu elektronicznego), to podajemy go na końcu opisu bibliograficznego, np.
Waniakowa Jadwiga, 2018, Współczesne badania etymologiczne – nowe możliwości i perspektywy, „Rocznik Slawistyczny” LXVII, s. 129–142. DOI: 10.24425/rslaw.2018.124596.
21. Opis bibliograficzny prac pobranych z Internetu powinien zawierać adres strony internetowej, z której zaczerpnięto materiał oraz datę dostępu, np.
Chojnacka-Kuraś Marta, Semantyka bólu we współczesnej polszczyźnie, https://depotuw.ceon.pl/bitstream/handle/item/380/M.Chojnacka-Kur%C5%9B_Doktorat.pdf?sequence=1 [data dostępu: 11.02.2019].
22. Zalecamy osobne zestawienie źródeł wykorzystanego w artykule materiału badawczego. W przypadku słowników, serii wydawniczych, różnego rodzaju archiwaliów itp. warto ustanowić skróty ich nazw i posługiwać się nimi w tekście. Poniżej podajemy przykładowe (zalecane) skróty często powoływanych źródeł:
NKPP – Nowa księga przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich, t. 1–3, red. Julian Krzyżanowski, Warszawa 1969–1972, t. 4, oprac. Stanisław Świrko, Warszawa 1978.
SGP Kar – Karłowicz Jan, Słownik gwar polskich, t. 1–6, Kraków 1900–1911.
SJP Dor – Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. I–XI, Warszawa 1958–1969.
SSiSL – Słownik stereotypów i symboli ludowych, koncepcja całości i redakcja Jerzy Bartmiński, zastępca redaktora Stanisława Niebrzegowska(-Bartmińska), t. I: Kosmos, cz. 1: Niebo, światła niebieskie, ogień, kamienie, Lublin 1996; cz. 2: Ziemia, woda, podziemie, Lublin 1999; cz. 3: Meteorologia, Lublin 2012; cz. 4: Świat, światło, metale, Lublin 2012; t. II: Rośliny, cz. 1: Zboża, Lublin 2017; cz. 2: Warzywa, przyprawy, rośliny przemysłowe, Lublin 2018; cz. 3: Kwiaty, Lublin 2019; cz. 4. Zioła, Lublin 2019.
PSWP Zgółk – Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. Halina Zgółkowa, t. I–L, Poznań 1994–2005.
23. Do zgłaszanego artykułu prosimy dołączyć jego streszczenie (w języku polskim i angielskim) oraz słowa kluczowe (w języku polskim i angielskim). Streszczenie anglojęzyczne należy umieścić na pierwszej stronie artykułu (po tytule głównym i jego tłumaczeniu), a pod nim wymienić anglojęzyczne słowa kluczowe (Key words:). Polskojęzyczne streszczenie i słowa kluczowe proszę dać na końcu artykułu (po zestawionej bibliografii powoływanych prac).
