Dogłębny ból istnienia, „zawsze zima i nigdy Gwiazdki” – język emocji w obliczu depresji. Psycholingwistyczna analiza wybranych dzieł Edwarda Stachury

Streszczenie w języku polskim

Artykuł poświęcono zagadnieniu różnych aspektów depresji. Opisano związki między depresją a przytłaczającym bólem egzystencji i smutkiem oraz powiązania smutku z cierpieniem psychicznym. Wskazano, w jaki sposób ujmowana jest depresja przez badaczy oraz jakie są jej najczęstsze objawy. Ponadto nawiązano do problematyki samobójstwa, która stanowi istotny objaw zaburzeń depresyjnych, oraz podjęto próbę odpowiedzi na pytania, w jaki sposób osoby z tendencjami samobójczymi postrzegają czas i jakie emocje im towarzyszą. Rozważania te stanowią tło, na którym zaprezentowano sylwetkę Edwarda Stachury jako poety i prozaika wpisującego się swoimi utworami w klimat depresji. Istotą artykułu jest koncentracja na psycholingwistycznej analizie tekstów literackich Stachury, którego życie naznaczone było chorobą depresyjną i zakończyło się tragicznie. Rozważania miały na celu pokazanie, jaki obraz języka emocji w stanie psychicznego kryzysu wyłania się z dzieł artysty. Opisano ogromne poczucie samotności poety, problemy w relacjach z innymi, trudne związki z osobami bliskimi, poczucie odosobnienia, niedopasowania do rzeczywistości. Kluczowym stanem często wyrażanym w dziełach poety jest pustka egzystencjalna ze wszelkimi jej niuansami. Język artysty jest niezwykle oryginalny i bogaty pod względem środków wyrazu.